Ik kom even op verhaal

PDF download→

Ik vertrek

In het boek Winterhutje vertel ik mijn beschimmeld leven van 1960 tot 2016 omdat ik meer en meer doordrongen raak van de ledigheid van mijn bestaan. Toch mag ik dat nuanceren, want zonder mij, een puzzelstukje of onderdeel, is er geen puzzel, geen geheel.
  De drang om mijn gedachten wereldkundig te maken is groot. Ze bepalen wie ik ben en hoe ik dat ben geworden. Ik doe alsof het mijn memoires zijn. Ik lieg niet, draai niet rond de pot. Ik vertel de volledige waarheid. De motorfiets brengt me waar ik wil, hij is mijn tijdmachine en ruimtetuig in één.

Achterflaptekst

Ik was buitenaards, maar in 56 jaar ben ik heel erg aards geworden. Ik was de hele tijd online en heb mijn vrolijke berichten de wereld ingestuurd, maar totnogtoe is er geen enkele reactie teruggekeerd. Dus ik maak me klaar om te vertrekken, hoewel ik me een tijdje thuis voelde bij het aardvrouwtje.
  Mijn naam is niet belangrijk, want hij is niet uit te spreken noch te beschrijven in de aardse taal. Ik voel me een onderwereldfiguur uit midden-aarde, een trolachtige of een draakachtige, maar zeer zeker een lelijkaard. Waarom niet de duivel in vermomming?

Fragment:
Op het vooropgestelde tijdstip, 10u34 Belgische tijd, wanneer de verduistering maximaal was, zouden alle mensenogen op de zon en de maan gericht zijn, zodat ik ongemerkt de melkweg kon verlaten. De weerman had een nevelige morgen voorspeld, maar hij hoopte natuurlijk dat de zonnestralen sterk genoeg zouden zijn om de mist op tijd te verdrijven. Ik heb me toen bedacht. Ik ga niet alle redenen opnoemen waarom ik niet ben vertrokken. De voornaamste is mijn mieke, de enige die zin aan mijn aardse leven geeft. Ik staarde naar de amper verduisterde zon. Het wolkendek verstrooide het zonlicht waardoor de waarnemingsindruk bijna nihil was. Teleurgesteld ging ik even een winkel binnen om inkopen te doen. Toen ik weer buitenkwam piepte de zon waarachtig door het wolkendek heen en kon ik zonder bescherming in de door de mist gefilterde zonneschijf nog een serieuze hap van de maan zien. Een man keek me raar aan omdat ik een foto van de volgens hem oninteressante wolken maakte. Het was vreemd dat menig mens rondom me totaal geen oog had voor de opzienbarende verschijning aan de hemel.