Kris' gedachten van september

2023 oorlog OF vrede

Ik ben geen rebel, en als ik er ooit een moet zijn heb ik genoeg redenen om me als dusdanig te profileren. Ik word niet alleen bedolven onder verkeersregels maar ook onder allerlei goedfatsoenregeltjes, sommige regels doen me huiveren. Eigenlijk is het niet aan anderen om iemand in zijn vrijheid te beknotten. Natuurlijk zijn er enkele regels nodig om in een gemeenschap de algemene gang van zaken in goede banen te kunnen leiden, want op plaatsen zitten we wel degelijk te dicht op elkaar. Onze overheidssystemen zitten echter zodanig in elkaar dat een kleine groep mensen – politiekers die het nochtans goed met ons menen – bepaalt wat de massa moet en niet mag doen, bijvoorbeeld drinken op het marktplein in Sint-Truiden, of eender waar plassen als het hoog nodig is. En als ze allerlei regels verstrengen gaan we misschien ongemerkt naar een totalitair regime zoals in Rusland. Hoewel, dat Russen op straat drinken en plassen wordt daar volgens mij gedoogd. Soit. Het ene systeem is niet beter dan het andere. We moeten een tussenweg vinden, en ik denk dat ik die gevonden heb.
  Ik zeg altijd tegen mijn trouwe huisgenote dat ik vrij ben alles te doen waar ik zin in heb zolang ik mezelf en anderen niet in gevaar breng, én zolang niemand het ziet. Nu is het behoorlijk moeilijk om in deze technologische wereld nog ergens buiten het blikveld van camera’s te blijven. Maar ik probeer het toch, door bijvoorbeeld zoveel mogelijk thuis te blijven. En ik ban de sociale media door mijn smartphone links te laten liggen zodat ik in mijn eentje, of samen met mijn vriendin, kan doen wat ik wil zonder andere mensen met mijn weirde activiteiten tegen de borst te stuiten. Wat ik bijvoorbeeld heel bevrijdend vind is naaktlopen, eender waar. Ik weet dat het mag in Spanje want daar is het een recht. En niet alleen op het strand, ook op straat.
  Ik denk dat veel Amerikanen ook een beetje heimwee hebben naar het wilde westen. Ik begrijp dat zij achter Trump staan omdat hij een stout trekje heeft; zijn mugshot mag er zijn. Ik ben geen opruier. En ik wil hier zeker niet aan politiek doen. Ik wil me niet kandidaat stellen voor de verkiezing van burgemeester van Hasselt of premier van dit land. Ik denk dat de overheid wel goede bedoelingen heeft. De Staat hoopt dat wij Belgen als makke schaapjes alle regeltjes zullen blijven volgen, maar op een dag is de emmer vol. Nu en dan flippen er al landgenoten, om een of andere diep in het brein gewortelde reden, en meestal leidt dat tot gezinsdrama’s, maar als ze met Ak-47’s op kruispunten beginnen te zwaaien en alle bewegende doelen wegmaaien, dan is de revolte niet ver weg.
  Tolerantie, respect en geduld, dat zijn de sleutels tot de geboorte van de universele aardbewoner, en dan zal een mogelijke toekomstige ontmoeting met een buitenaardse beschaving vredig kunnen verlopen, tenminste als die ruimtewezens zich ook als één volk hebben beschaafd. Ik droom hardop natuurlijk, maar ik heb dan ook een brein dat liefst van alles mijn toekomst voorspelt, én waarmaakt. Ik beschrijf me als een fractal. Ik zeg mezelf wel wat ik verondersteld ben te zijn.

Het is moeilijk om de oude man buiten te houden

Ik ben opgevoed volgens de normen van het Westen. Mijn ouders hebben meegeholpen mijn brein naar Belgische normen te vormen. Ik weet niet hoeveel vormen er wel bestaan – evenveel vormen als landen misschien – en al die inwoners menen de wijsheid in pacht te hebben. Maar overal zitten er rotte appels tussen, en die zouden in andere landen weleens modelburgers kunnen zijn. Ik overdrijf natuurlijk. Het feit dat de mensen zo verschillend in elkaar steken, daar heeft de natuur voor gezorgd. Het DNA heeft een hele weg afgelegd, geen kilometers maar miljoenen jaren.
  Maar het duurde miljarden jaren eer het leven zich op aarde kon nestelen. De oerknal vormde twee lichte elementen: waterstof en helium. Daarna waren de omstandigheden zodanig dat die elementen samen zwaardere elementen konden samenstellen, de bouwstenen voor sterren. Generaties sterren volgden elkaar op. En onze zon is een goed voorbeeld van de functie van neutronen, want die stabiliseren de kern van protonen waardoor atomen niet uit elkaar vallen. Door kernfusie fuseren atomen tot zwaardere atomen en daardoor komt veel energie vrij. Dat maakt van de zon de belangrijkste energiebron van de aarde. Zonder haar licht en warmte zou er geen leven zijn ontstaan.
  Het leven op aarde, de evolutie van levende wezens, het lijkt wel een succesverhaal. Met het volledig registreren van het genoom van de mens in 2003 dacht ik dat het DNA zijn geheim eindelijk prijs had gegeven, maar onderzoekers zijn er nu pas in geslaagd om het DNA van het Y-chromosoom in kaart te brengen. En daarmee kunnen ze weer een heleboel door genen veroorzaakte ziekten opsporen, en misschien kunnen ze er wel remedies voor vinden.
  Hardnekkige kwalen bemoeilijken mijn oude dag. Gelukkig beurt een facebookvriend me op met een artikel over Clint Eastwood, en die zou op de vraag Hoe kun jij zo kwiek blijven? gezegd hebben dat hij de oude man niet binnenlaat. Oké, als hij daarin slaagt is dat fijn voor hem, maar ik heb er moeite mee. En toch, als ik tijdens de avond van 23 augustus mijn fototoestel op een statief in de voortuin klaarzet om de halve maan te fotograferen, zie ik toevallig een ster vallen. Dan vind ik het leven weer de moeite waard. En als ik dat aan mijn trouwe huisgenote vertel, vindt zij dat ook.

2022 In de kantlijn

Hier zit ik dan, in een Bretoens vakantiehuis aan de Côtes d’Armor met uitzicht op de Anse van Bréhec, zeg maar het handvat van Bréhec, vanwege de grillige kustvorm. Het strand is van fijn zand, omgeven door rotspartijen waar je U tegen zegt. Als schrijver kan ik geen betere plaats bedenken, uitkijkend over een zee waarin de zon weerkaatst als het licht van een pulsar die via de James Webb-ruimtetelescoop vanuit het diepe heelal onze aarde bestraalt. Ze zijn ermee in hun nopjes, de ruimtewetenschappers, in geuren en kleuren laten ze de wereld hun nieuwe bevindingen weten over exoplaneten en andere uitvalsbases voor de mensheid. Maar ze zouden beter een ruimteding bouwen waarmee ze bliksemsnel daarheen kunnen reizen. Want anders zal die wetenschap ons niet veel verder helpen. Dat ter zijde.
  Schrijven dus, in het vakantiehuis op de heuvel. Drie merels scharrelen op het gazon rond, op zoek naar iets eetbaars. Hun lijfjes zijn identiek met die van hun neefjes in België, ook hun gele snavels komen overeen, maar ze hebben geplukte kopjes, als oude mannetjes op pensioen. Ik zie ze niet vliegen, ze huppelen enkel maar. Misschien hebben ze last van stramme poten, net zoals ik. Op mijn gladde sloffen ben ik op de betonnen trap naar de garage al driemaal aan een heupbreuk ontsnapt. Maar dat ter zijde.
  Een blog schrijven, blijven schrijven, begint na 10 jaar zwaar te wegen. Ik stel me voor dat ik toen voor een wekelijkse, misschien wel dagelijkse bijdrage had gekozen. Dat zou pas een opgave zijn geweest. Nu is het slechts een karweitje om maandelijks zeven, acht, negenhonderd, af en toe duizend woorden zodanig achter elkaar te plaatsen dat de lezer ervan zegt: dat was klaar en duidelijk, gezegd én geschreven, dat was leerrijk, grappig, dat was eens iets anders. Ik weet het, het is me nog niet allemaal tegelijk gelukt, maar hoop doet leven. Willen bijbrengen doet schrijven. Willen weten doet lezen. Ook dat ter zijde.

Liever een uitzicht op een helse wolkenpartij dan een doodlopende trap naar de hemel

À propos, wat is vakantie? Thuis zijn op een andere plaats. Voor de doorsneemens lijkt dat niet moeilijk te zijn, en inderdaad, dat lukt mij ook na enkele dagen. Alleen hoop ik op vakantie meer dan thuis van de zon te kunnen genieten. Ik wil haar licht op mijn huid voelen, ik wil haar warmte opslorpen, als het ware mijn batterijen opladen. Dat doet me aan mijn hond zaliger denken. Zij lag op hete dagen in de zon te hijgen, vervolgens koelde ze af op een schaduwrijk plekje, om niet veel later het showke te herhalen. Dat heen-en-weergedoe ervaar ik ook in Bretagne, door de tuinstoelen uit te halen en ze weer weg te zetten. Zon regen zon, het is altijd hetzelfde liedje, en ook weer niet.
  Terloops vermeld ik dat de hitte van de zon verschroeiend kan zijn, ook al staat ze een heel eind van hier. Op sommige plekken op aarde raken mensen erdoor oververhit. Aan de Bretoense kust kan ik ook wel een parasol gebruiken, maar jammer genoeg waait het er altijd uit een of ander hoekje. Het was voldoende hem één keer te openen, en slechts één windvlaag was nodig om te begrijpen dat hij in één oogopslag kon veranderen in een zeil van een onzichtbare vikingboot die naar de toegangspoort voor Walhalla vaart. Zelfs opgerold ergerde het ding me door zijn flapperende geluiden. Samen met mijn trouwe huisgenote heb ik de parasol van zijn voet kunnen losschroeven, waarna we hem een luw ligplekje in de garage hebben gegeven. Trouwens, hij verpestte het geweldige uitzicht.
  Waar ik met dit stuk en passant naar toe wil? Nergens. Ik trappel ter plaatse, houd de lezer aan het lijntje, voer het leesplezier op. Ergens wil ik toch een punt maken over mijn jaarlijkse drang om van huis weg te gaan. Wat is vakantie nog behalve in de zon willen staan, zitten of liggen? Langer uitslapen, of Rummikub met mijn vriendin spelen, want thuis doe ik dat liever niet. Pas op, ik wil altijd wel meehelpen aan een puzzel van 2000 stukjes, wanneer onweerswolken hun lading via de hemelsluizen op onze dorre planeet neerlaten. En als we genoeg Huis hebben gespeeld nemen we de zoomzoom en doe ik vroemvroem op de manier die ik me door de jaren eygen heb gemaakt.
  Mijn vlotte rijstijl brengt me net niet in de problemen maar geeft me toch de reputatie van brokkenmaker. Ik ben nu vier dagen in Brittany en nog niet boven de 80 km per uur gegaan. De kronkelende derderangswegen rond Bréhec, Plouha, Plouézec en Paimpol hebben misschien wel racemogelijkheden, ik eindig liever niet in een metersdiepe greppel waar ik slechts met groot materieel weer uit raak. Meestal volg ik de temperende raad van mijn trouwe huisgenote op, nu en dan lig ik dwars omdat de verkeersregeltjes me op den duur op de heupen beginnen te werken. Om mijn eigen vege lijf uit eender welke crisis te redden denk ik eerst aan mezelf, daarna red ik het hachje van het allermooiste wezen op aarde, mijn trouwe huisgenote. Pas dan zal mijn brein een manier bedenken om anderen uit een scène te schrijven, door af te wijken van het doemscenario dat ik voor hen in gedachten had.
  Tot zover mijn 854 woorden, wijs maar vluchtig.

2021 De toekomst zal het wel brengen

Op een grijze dag in augustus wiedde ik het onkruid op de oprit. Het ergerde me dat een autobestuurder de motor van zijn SUV stationair liet draaien terwijl hij aan de kant van de weg geparkeerd stond, voor het huis van de kinesist. Veertig minuten later stond hij er nog. Het rommelende geluid vermengde zich met het oorsuizen tot een kakofonie in mijn hoofd.
  Gebrom werd gegrom. Ik had er ineens genoeg van en zette me voor mijn computerscherm om een brief te schrijven. In een mum was hij afgedrukt. Gedecideerd posteerde ik me naast de auto en stak het A4’tje in de hoogte; lettergrootte 35: Geachte, het gaat me niet zozeer om de lawaaioverlast waarvoor uw auto met draaiende motor toch wel zorgt, maar het is vooral om de opwarming van de aarde waarvoor u momenteel en volledig nutteloos verantwoordelijk bent. Gelieve dus de motor af te zetten of weg te rijden. Dank bij voorbaat. De buurt.
  Ik voelde me opgelucht omdat de man bleef zitten, want voor hetzelfde geld was hij furieus uitgestapt om mij een kopje kleiner te maken. Heel onverwacht stak hij echter zijn duim op, legde de motor stil en ging verder met zijn bezigheid op de smartphone. Geen woordenwisseling, geen bloedvergieten. Ik ging verder met wieden en dacht over de situatie na. Als dit een bijna onoverkomelijk probleem voor mij was, wat moesten andere mensen dan zeggen, mensen die op dat eigenste moment heuse drama’s meemaakten.
  Stel je eens voor dat je je huis verliest in een bosbrand. Stel je voor dat je langs een beek, rivier of stroom woont die na dagenlange regen plots buiten zijn oevers treedt en je huis beschadigt. Moeder Natuur is niet meer in evenwicht maar wil in balans blijven door te veranderen. Nieuwe perspectieven bieden zich misschien aan, maar we moeten wel eerst door de modder, door het slijk, door het ongelijk.
  Beslist het lot? Of straft God? Publicist Coen Simon schrijft in zijn column van februari 2010 dat niet-bestaande zaken je leven kunnen bepalen, zoals Sinterklaas kinderen beïnvloedt terwijl de goede man niet eens bestaat. Volgens de Nederlandse filosoof kan niemand bewijzen dat die denkwereld van kinderen en volwassenen niet echt is, ook God niet. En toeval, dat bestaat niet. In de zeventiende eeuw noemden ze het accidens: In de redeneerkunde is een accidens iets, dat niet tot het wezen eener zaak behoort, doch zonder een wezen niet zijn kan. Accidens wordt altoos in eenen kwaden zin genomen, tenzij eenig bijvoegsel eene andere beteekenis daaraan geve. Per accidens, hetgeen niet aan zekere wetten onderworpen is.

Teleurgesteld door het verleden, gevangen in het nu, belaagd door de toekomst

Op atomair en moleculair vlak is van alles gaande. Maar ik weet bijna zeker dat achter de natuurkrachten geen grote denker zit. Op de aarde, en ook in het heelal, heerst enkel energie, temperatuur en druk, de drie-eenheid van de chemie, om maar te zwijgen over de ingewikkelde interacties tussen allerlei elementen en hun atoomonderdelen. Geen God dus. Ik hou niet van eender welke vorm van verheerlijking en ophemeling. Ik zou me dus een atheïst kunnen noemen, of liever een agnost. Als mens ben ik immers niet in staat te achterhalen of goden bestaan, of niet. Het is een kwestie van aanvoelen. En dus zijn er ook mensen die wel hun aanwezigheid voelen. Geloven is prima, maar anderen een geloof opleggen is nooit een goed idee.
  Ignace Demaerel schrijft in zijn column van februari 2020 dat hij nooit atheïst zou kunnen zijn. Hij kan niet geloven dat de aarde door niemand is gemaakt en dat de schoonheid ervan niet voor mensen is bedoeld. Maar wie staat er niet in bewondering voor de prachtige natuur? Hij heeft gelijk. Atheïsme maakt niet gelukkiger, de wereld wordt er niet beter door. Maar ook God heeft het soms te druk en kan niet overal tegelijk bemiddelen. Ik hoef dus niet te kiezen tussen atheïsme of theïsme. Ik wil slechts mezelf als onderdeel in het geheel passen. De tijd die ik op aarde vertoef gebruik ik om te achterhalen welk verschil ik kan maken. En ik mag blij zijn dat mijn atomen niet verloren zullen gaan, ook al heb ik mijn genen niet doorgegeven.
  Mentaal heb ik zelden problemen, maar ik betrap me erop dat ik de kapel van de zusters aan de Herkenrodeabdij bezoek wanneer het me fysiek niet zo goed gaat. Ik bid er niet. In bedekte termen schrijf ik iets op in het gastenboek, geen hulpkreet, enkel informatie over mijn gebrekkige toestand. Want dokters en specialisten sturen me van het kastje naar de muur. Ik vertrouw op hun geneeskunde, maar ik begrijp ook wel dat zij geen goddelijke kracht hebben, het zijn maar mensen. En als mijn dokter wikt en er is geen god die beschikt? Dan genees ik mezelf wel door het van me af te schrijven. Een ding is zeker: ik ben ten dode opgeschreven.

Merk op dat in de zin uit de 17de eeuw wordt met dt werd geschreven. Met verwondering lees ik in de internetencyclopedie dat de Nederlander Arnold Moonen in zijn werk Nederduytsche Spraekkunst uit 1706 veel spellingregels voorstelde die het niet hebben gehaald, maar we zitten al drie eeuwen wel nog met zijn dt-regel.

2020 Bye bye miss American pie 3

Deel 2 zie augustus 2020

Ik schreef voort, want daar was de del weer. Ze trachtte de bewonderaars op de berg te misleiden door te roepen dat het lezen van boeken maar saai is. Ze konden volgens haar beter naar de lieve meisjes gaan. In plaats van een molensteen naar haar te gooien gebruikte de zevende bewonderaar zijn telepathie om slechte wezens goede daden in te spreken. De del viel ten prooi aan de kritiek van de bewonderaars op de berg en er bleef niets meer van haar verhaal heel. De zevende bewonderaar riep dat ze de valserik eindelijk hadden ontmaskerd.
  Maar de leeuw was er ook nog. Hij sloop het dal binnen en dacht dat ze hem niet gezien hadden. Maar de menigte niet gelikte bewonderaars gooide zich als een man op de leeuw en wierp hem in de zee achter de berg. De leeuw kwam nog een keer naar lucht happen en zonk dan regelrecht naar beneden. Ondanks hun tegenslagen zouden de arend, de stier, de leeuw en de beer blijven proberen bewonderaars te ronselen en ze te likken.
  Ik keek toe hoe het leger van gelikte bewonderaars ten strijde trok tegen de valserik, het samenstel van duivelse dingen. Ze kregen hem klein en smeten hem van de berg in een diepe afgrond. Zijn demonen speelden het steekspel tot niemand overbleef. De zevende bewonderaar sloot dat hoofdstuk af door de valserik niet meer te noemen, echter maar voor duizend jaar, want toen ontsnapte diens naam weer aan zijn mond. Voor een tijdje begoochelde de valserik zoveel mogelijk stervelingen op zijn eigengereide manier. Echter, bij zijn volgende omloop kwam de aardscheerder wel heel dichtbij en sleurde de valserik mee de peilloze diepte in, waar hij zijn dood herbeleefde.
  Ik voelde me de koning te rijk. Ik legde de laatste hand aan mijn boek en hoopte dat het goed geschreven was. Hun oordeel zouden de bewonderaars moeten vellen nadat ze een voor een mijn boek hadden laten signeren. Zij die niet in de rij stonden hadden ongelijk en wilde ik liefst laten branden in de hel. Maar die gedachte vond ik zelf ietwat te rancuneus.

Apocalypse nu: de schrijver in bewondering voor de lezer (1999 - 2005)

Toen kwam mijn droomvrouw op het toneel, als een bruid die zich voor haar man versiert. Terwijl zij de beschreven vellen doorbladerde zei ze tegen mij dat mijn woorden getrouw en waarachtig waren. Volgens haar was ik het begin, en het einde. Plechtig overhandigde ze het manuscript aan de zevende bewonderaar.
  Hij keek de vellen nonchalant door en bleef uiteindelijk staren naar het eerste vel dat nog steeds onbeschreven was. Tegen mij zei hij dat ik mooie woorden in ellenlange zinnen had verzameld, bovendien had ik ze in de goede volgorde gezet, maar de titel was ik vergeten. De bewonderaar legde het maagdelijk vel voor mij op het tafeltje en wachtte af. Ik dacht lang na, want tijd bestond nog niet. Maar het was mijn droomvrouw die een magistrale titel verzon.
  Mijn hoofdknik was als goedkeuring bedoeld. In blokletters schreef ik de titel neer. Een blik van de zevende bewonderaar maakte me duidelijk dat de naam van de schrijver nog ontbrak. Ik schreef mijn naam en dat was het beste bewijs van mijn bestaan. Oorverdovend handgeklap weerklonk. De menigte bewonderaars stond nu op de top van mijn berg en de eersten maakten al aanstalten om aan de andere kant af te dalen naar een nieuw rijk dat daar lag. De stad had noch de zon noch de maan nodig om haar te beschijnen.
  Mijn droomvrouw en ik keken toe hoe de bewonderaars door de twaalf toegangspoorten naar binnen liepen. Aan weerszijden van elke straat groeiden levensbomen. De zeven bewonderaars volgden de menigte als laatsten. Uiteindelijk verdwenen alle bewonderaars groot en klein uit het zicht. Ze vervaagden tergend langzaam en lichtstralen ijlden de ruimte in en deden het heelal uitdijen, tijd was nu weer wel van tel. En dat waren net de voorwaarden om een nieuwe bubbel te scheppen waarin alles tot zijn recht zou kunnen komen op een meer geavanceerde manier.

2019 Reis naar de hel met de heilige Christoffel

Het beste bewijs dat ik het ben is als mijn trouwe huisgenote zegt: gij zijt ‘ne heilige. Ook al ben ik het soms niet. Vroeger liet ik met me sollen. Ik was te goed. Ik had gemakkelijk pater kunnen worden. Mijn vriendin heeft me assertief leren zijn, en nu zou het wel eens kunnen dat als iemand mijn pad belemmert, hij zal merken dat ik raar uit de hoek kan komen. Maar eerst zal ik mijn relativeringsvermogen aanspreken om de confrontatie uit de weg te gaan, door me voor te doen als een schijnheilige.
  Dan speel ik bijvoorbeeld perfect de rol van patroon van de pechvogels. Drie blazende ganzen zitten mij, het onschuldige slachtoffer, achterna. Ze klapperen met de vleugels en komen nauwelijks van de grond los. Ze happen reikhalzend naar mijn kuiten maar ik kan met een ingenieuze verdwijntruc de dieren verschalken. Helaas raak ik daarbij verstrikt in een vlijmscherp messenrek dat mijn hoofd en ledematen afsnijdt.
  Ik hap naar adem omdat ik plots weer iemand anders ben. Wellustig als altijd en dromend van een nacht met Babette in bed, race ik met de motor door het bos terwijl de sjaal rond mijn nek wappert als de banier van een ridder op zijn galopperend paard. In de hoedanigheid van patroon van de kleermakers en de naaisters kan ik niet vermijden dat het stuk textiel in de as van het achterwiel vastraakt, waardoor ik fataal tegen de grond sla. In de nachtmerrie die volgt trouw ik met Babette en gooi haar in een septische put omdat ze geen kinderen wil.
  Ik weet het niet meer, nu als paardenhoeder die zich in zijn vrije tijd ook over arm schaapjes ontfermt. Ik voel me op en top patroon van de herders en herderinnetjes, heb de neiging om alle verlieslatende zoo’s op te kopen en samen met de dieren in te schepen op de ark van Urk. Als almachtige dierenliefhebber heb ik al twee zwarte schapen, maar de paarden vertrappelen me nog voor ik een koppel teddyberen in mijn dierenrijk kan opnemen.

Knook het huisspook?

Me onsterfelijk voelend als vuile verraadster en vermeend patrones van de doven, dat is weer eens wat anders. Ik hoor de instructies van mijn goddelijke opdrachtgever niet, laat me drijven door mijn geloof in mijn hypnotische krachten en trotseer de blik van een giftige slang. Die bijt scherp, en het slangengif doet zijn werk. Het noodlot slaat een tweede maal toe wanneer de auto waarin ik vlucht frontaal botst met een toeristenbus, waardoor de kinetische energie van een losliggend fotoalbum me onthoofdt.
  En daar ga ik weer. Ik voel me uiterst gewichtig als patroonheilige van de dirigenten. Mijn stokje zwiept heen en weer en ik kan het ritme amper reduceren, het leidt tot een orgastisch maar synchroon gehuil van het trio gebuisde studentes dat nu niet meer viool speelt maar jodelt in het Oostenrijks. Op de koop toe snijden de schone engelen met hun ellenlange haren als snaren me in mootjes.
  Ik, de DIS-patiënt met goddelijke allure, waan me ten slotte als speels hartendiefje in het vel van de patroon van de gebroken harten. Ik schiet een plastic pijl uit een speelgoedboog en raak toevallig de pluchen beer die zich voor de avond geïnstalleerd heeft in de gemakkelijkste zetel van het huis voor de buis. Hij ontploft voor mijn ogen en de vuurbal blakert me zwart. Pfff, is alles wat ik nog kan zeggen.
  Gelukkig ben ik niet meer alleen in mijn waanzin. Samen met guitige kwajongens en dwarse adolescenten voel ik me een misdienaar. We spelen met bravoure de patroonheiligen van steenhouwers, metselaars en vloerders. Zonder aanwijsbare reden rennen we uit de kerktijdens het sanctus van de mis van halfnegen, maar de kerkgangers voor de mis van elf uur stenigen ons tot hompen vlees.
Het stikt hier van de martelaars. Mijn wereld is ééén gekke plek. Een kerkenkermis.

2018 Home and Away

Elk jaar moeten we ons wel een paar keer klaarmaken om op reis te gaan. Ik weet niet hoe anderen het vergaat, maar ik weet wel dat wij het op onze manier doen. Ik volg een checklist die ik door de jaren heen minutieus heb opgesteld, steek de reisbenodigdheden in koffers, tassen en zakken, en probeer alles in de motorhome te proppen. Mijn vriendin kijkt erop toe dat ik niet te veel heen en weer moet lopen om de bagage in te laden. Vervolgens stellen we de gps in en weg zijn we.
  Was het maar zo eenvoudig. Ook al denken we genoeg tijd te hebben, we komen er altijd te kort. We moeten bij de bibliotheek nog boeken inleveren, en we moeten er nog een paar lenen om in ons vakantiehuis nu en dan weg te kunnen dromen, voor mij liefst een thriller van Deflo, voor mijn trouwe huisgenote mag het een historische roman zijn, of real life-vertellingen van Griet Op de Beeck. En zouden we niet nog wat dvd's kopen om de avonden op te vrolijken? Een tv-serie uit Zweden of Noorwegen? Want de digibox kan niet mee.
  Tijdens onze afwezigheid kan het gras nogal eens doorgroeien, dus zal ik het beter nog een keer maaien. En ik mag zeker niet vergeten de banden van de motorhome op te pompen. Dan kan ik meteen een reisnazicht in de Citroëngarage laten doen, ook om de batterij voor het woongedeelte op te laden, of desnoods ze te vervangen. En ik moet nog de watertank verversen, het chemisch toilet reinigen, slaapgerief bijeenzoeken en natuurlijk ook kookgerief voor onderweg, en de gasfles bijvullen.
  Medicamenten en spelletjes zoals Rummikub, Yathzee en Trivial Pursuit zijn belangrijk, maar portables en tablets met bijbehorende kabels en laders moeten zeker mee. Sommige pannen en potten om te koken in het vakantiehuis verhuizen ook, maar dit jaar hebben we een inductievuur. Laten we hopen dat de potten niet te veel versleten zijn door het gebruik van de vorige huurders. Er is een Senseo aanwezig, maar kunnen we niet beter de Nespresso meenemen? Allemaal min of meer gemakkelijk te beantwoorden vragen, maar de hamvraag en ook de moeilijkste vraag is: welke kleren kiezen we?
  Op vakantie doet het weer net zoals thuis wat het wil. De reis kan in het water vallen en dan hebben we regenjassen, lange broeken en paraplu's nodig. En een hittegolf vereist voldoende badkleding, T-shirts en flessen zonnecrèmes. Een petje voor mijn kale kop is dan ook een must. Maar onze ervaring leert ons dat er na zon altijd regen komt, en omgekeerd, dus we hebben beide kleertypes nodig. Meer bagage betekent dat de motorhome zwaarder geladen is en dus meer verbruikt. Een streep door de rekening?

Laat je gaan in de achtbaan, maar ik ga niet mee, nee

Zullen we op de gps vertrouwen of speelt mijn trouwe huisgenote copiloot? Misschien toch maar de routegegevens voor de heen- en terugreis afdrukken. Nemen we de autosnelwegen en betalen we braaf de péages? Of rijden we via de bison futé, met de vervelende langzaamaanacties in de Franse dorpjes als gevolg? Laten we ons leiden door de vooropgestelde reisroute of door wegwerkzaamheden? Op zeker spelen of op avontuur gaan? Hoort het reizen bij de vakantie of is het een vervelend onderdeel daarvan?
  Ik rijd graag auto, ook met de motorhome, en daarom kan de reis al niet stuk, welke ongemakkelijkheden we ook op onze bestemming zullen ondervinden. We lassen veel pauzes in om wat lekkers te eten of een kop koffie te drinken, of iets fris. We maken van onze staanplaats op het parkeerterrein een gezellige plek om er knus te slapen, in de hoop dat allerlei beveiligingscamera's onze slaapstek veilig houden, en dat niemand ons bedonderd met de prijs van ons ontbijt.
  Blijkbaar gaat het klaarmaken voor de terugreis altijd veel vlotter. We hoeven slechts onze spullen uit het vakantiehuis te halen en ze in te laden. We moeten geen keuze meer maken: alles wat meekwam moet weer terug, behalve de dingen die we hebben opgegeten. Soms zijn er zaken bijgekomen, zoals cadeautjes en souvenirs, en die vergeten we niet zo gauw omdat ze ons doen denken aan onze dierbaren die thuis zijn gebleven.
  En dan hopen we bij onze thuiskomst dat ons huis er nog staat, dat er tijdens onze afwezigheid niets stuk is gegaan, dat dieven er geen huis hebben gehouden en dat oma de planten water heeft gegeven. Dan kunnen we ons oude leventje oppakken en naar gewoonte huisje spelen: teevee-kijke en eteke en slapeke doen. Onze wereld is dan weer zoals hij was, en alles wat we hebben: elkaar.

2017 Robotoppie

Hoeveel soorten jobs, op bureau maar ook in the field, bestaan er? Im-mens veel. Ik zie de wijzers van het uurwerk draaien, maar ik kan me moeilijk inbeelden welk werk de verschillende radertjes verzetten. Sommige arbeiders en bedienden hebben het geluk van hun job een hobby te maken, of omgekeerd. Als ik de tv mag geloven, zullen computers en robots veel banen overnemen, de saaiste eerst. Maar realityshows zoals De Kust is veilig bewijzen dat we heel wat bezigheden enkel met een menselijke aanpak tot een goed einde kunnen brengen. Hoewel, de eerste robot die een chirurgische ingreep succesvol heeft uitgevoerd is al van de band gerold.
  We zijn hulpbehoevend wanneer we in situaties terechtkomen waarbij ons leven op het spel staat. Is er een drenkeling gesignaleerd, dan komen we in actie om hem te redden. Krijgt iemand een hartaanval, dan slaan we de handen in elkaar om hem of haar te reanimeren. Heel wat sukkelaars ondervinden tegenspoed maar kunnen altijd terugvallen op instanties die hun pech zo snel mogelijk verhelpen. Heel wat avonturiers wagen hun leven en mogen blij zijn dat er een reddingsteam klaarstaat wanneer het verkeerd gaat.
  Mijn job is mensen met computerproblemen uit de nood helpen. Echt levensreddend is dat niet, maar ik ben altijd blij als een gelukkige me hartelijk dankt omdat ik een voor hem of haar onoplosbaar probleem van de baan heb geruimd. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een robot mijn werk zal overnemen, maar ik heb ook moeten wennen aan het idee dat robots zonder moeite menselijk hotelpersoneel vervangen. Of ik me ooit door een tandartsrobot zal laten behandelen weet ik nog niet. Ik zal me zeer zeker niet als proefpersoon kandidaat stellen.

Voelt Virga Jesse zich een beetje ziekjes?

Een auto kun je als een robot op wielen zien. Maar wat beslist mijn zelfrijdende auto wanneer ik groen heb terwijl een dwars aankomende auto bestuurd door een moeder van twee kinderen door het rode stoplicht rijdt? Zal de autoconstructeur mijn wagen zodanig programmeren dat hij remt? En als hij dat niet doet en de moeder komt om? Wat dan?
  Stel nu dat je de voorgevel van je 8 verdiepingenhoge hotel een frisse kleur wilt geven. Wie moet je aansprakelijk stellen als een likje-verfrobot naar beneden tuimelt en op het hoofd van een voorbijganger valt? Robots zouden alles zonder fouten doen, maar als je weet dat de doorsneecomputer nu en dan het moeilijk krijgt en zijn denkwerk staakt dan lijkt het me geen utopie dat een robot naar mensenmaat gemaakt op een dag ineenstuikt of struikelt. Wie gaat hem dan weer aanzetten en overeind helpen? Is het niet voldoende dat alleen mensen fouten maken?
  Natuurlijk zal alles geleidelijk aan evolueren en uiteindelijk, ik weet het zeker, zullen we in een wereld ontwaken waarin computers en robots het voor het zeggen hebben. Dan zullen we robots ook het vuile werk laten opknappen. Moorden en terreuraanslagen zullen ze voor ons plegen, zodat wij meer tijd hebben om ons over het meest menselijke aspect van het leven te buigen: de liefde voor elkaar.

2016 Radio Blabla

4fm was sinds 2001 een onafhankelijk radiostation dat non-stop muziek uitzond. Presentatoren kwamen er nauwelijks tussen, en dat vond ik geweldig. In 2007 nam de Vlaamse Media Maatschappij het roer over. Pas in 2009 besloten ze de commerciële toer op te gaan om het hoofd te kunnen bieden aan de concurrentie van de zender Nostalgie. Joe fm was geboren; misschien is Joe de oprichter, en zijn andere initialen zijn later weggelaten. Kortom, het was eindelijk gedaan met voortdurend naar een andere zender te moeten zoeken.
  Joe zag het licht, of beter: hij liet zich vooral horen via oude hits. Eindelijk hoorde ik de liedjes terug uit de tijd dat ik nog naar school ging en vroeger: A-Ha, Bachman Turner Overdrive, Cockney Rebel, Danyel Gérard, Donna Summer, Eruption, Earth and Fire, Falco, Flash and the Pan, Fr David, Gilbert O'sullivan, Gloria Gaynor, Harpo, Hot peru, Iggy Pop, Jennifer Rush, KC and the Sunshineband, Kim Wilde, Leo Sayer, Maddness, Maywood, The Moody Blues, Mouth and Mc Neal, Mud, Nena, OMD, Patrick Hernandez, The Petchop boys, Peter Gabriel, Phil Collins, Queen, Rod Stewart, The Rubettes, Shocking Blue, Slade, Status Quo, Sweet, Tears for Fears, Ultravox, Village People, Wally Tax, Wham, Yazoo en ZZ Top.
  Zolang ik met mijn vriendin samenwoon, heb ik de radio op de frequentie van Joe laten staan. In het prille begin zongen we de leuke hits mee, en 10 jaar lang beleefden we dolle pret met Joe, want tetterende stemmen duurden nooit langer dan 2 minuten. Het was zalig. De zender was voor ons een baken. We voelden ons goed in ons vel. Enkel op zondagavond raken we een beetje geënerveerd door het hakkelende praatje van Truus, wanneer we terugkeren van het wekelijkse bezoek aan de schoonouders. Maar nu en dan steken we daar iets van op.
  En toen ging Joe op 16 augustus 2016 ineens all the way door Luc Alloo op zondag van 10 tot 12 te programmeren. Ik hou van opbouwende kritiek en ik hoop dat hij uit mijn schrijven wat kan halen. Maar hij verpest wel degelijk onze zondagmorgen, wanneer ik mijn blog schrijf en mijn trouwe huisgenote strijkt. Ik hou niet zo van zijn tussendoorgeleuter, en als hij niets diepfilosofisch te vertellen heeft of ergerlijk dubbelzinnig blijft, zal ik in de toekomst Joe twee uren het zwijgen op moeten leggen. Dan verras ik mijn trouwe huisgenote met hits uit mijn eigen jukebox die niet kan praten en alleen plaatjes draait.

In Hasselt is er altijd wel wat te zien of te beleven, volg de gids

Luc Alloo op Joe zou je kunnen vergelijken met een reclameblok op de commerciële tv. Zoals radio niet meer alleen muziek is, zo is tv niet meer alleen film. Als wij opgenomen programma's bekijken kunnen we nog spoelen, maar in real time zijn we verplicht al dat commercieel getater te aanhoren. Op welk publiek richten zich de publiciteitsmannen? Niet op mannen en vrouwen zoals wij, want wij kopen alleen als we iets nodig hebben en dat in de winkel zien liggen. Wij vergelijken geen prijzen hoewel we bewust zijn van het feit dat sommige producten in de Colruyt goedkoper zijn dan in de Carrefour.
  Ik begrijp natuurlijk dat iedere producent zijn product aan de man probeert te brengen en dan is reclame belangrijk, want alle artikelen zijn niet even goed geproduceerd en dus niet even duur. Maar reclameslogans die me langs alle kanten bestoken, stuiten me ook tegen de borst. Als ik op het internet een goed boek zoek, hoef ik geen aanprijzingen van kleren en omgekeerd. Als ik een spelletje op mijn smartphone of tablet speel, hoef ik geen reclame voor huizen die te koop zijn.
  Maar nu even terzake: ik heb een iPhone van APPLE en een tablet van ASUS, perfecte dingetjes om muziek op te beluisteren. Geen radio meer nodig!

2015 Homo Veelal

Werner Herzog heeft in 2010 met veel vlijt een documentaire gemaakt: Cave of Forgotten Dreams. Op een junidag in 2015 kwam ik al zappend bij die film aan en bleef geïnteresseerd hangen. Ik herkende een plek waar ik in 2005 met mijn broer en zijn familie ben geweest, maar ook met mijn vriendin in 2013 Vallon Pont d'Arc. De Ardèche heeft er door de eeuwen heen een opening door de rotsen uitgesleten waardoor die op een natuurlijke brug lijken. In die streek zijn er ook veel grotten. In 1994 is er een grottencomplex ontdekt die de grotten van Lascaux van de troon heeft gestoten wat betreft voorhistorische kunst: de grotten van Chauvet.
  Op 25 april 2015 werd La Caverne du Pont d'Arc geopend, een replica van de grotten van Chauvet. Het complex ligt 5 km van de echte grotten en de inschrijvingen van bezoekers is volgens het internet niet te tellen. Het is duidelijk dat veel mensen inspiratie zoeken op de plaats waar oermensen 36.000 duizend jaar geleden in een opwelling van kunstminnendheid hun handdrukken hebben achtergelaten. Uit de vele grotschilderingen in Chauvet blijkt dat de cro-magnonmens verfijnd te werk ging, want hij tekende op een artistieke manier leeuwen, oerossen, neushoorns, paarden en bizons. Ook al is hij verdwenen, zijn geest lijkt er nog steeds rond te waren volgens Herzog. Als moderne mens voel ik me een deel van diens oude ziel zonder de grotten te moeten bezoeken. Maar toch had ik graag die sfeer opgesnoven, ook al is het gemakkelijker om foto's en filmpjes van de echte grot op het internet te bekijken.

Bezoek de smurfenboom in Herbet (Durbuy)

Als tractatie voor mijn verjaardag logeerde ik in juli 2015 met de schoonfamilie in een vakantiehuis aan het Lac de l'Eau d'Heure, provincie Namen. In het vakantiehuis lag een brochure van de grotten van Neptunus nabij Gozée en dat leek me als uitstap een leuk idee. Tekeningen zoals in de grotten van Chauvet heb ik er niet gezien. We kregen slechts een verkorte rondgang omdat het water door de hittegolf te laag stond om per boot de ondergrondse rivier te kunnen bevaren. Buiten regende het pijpenstelen.
  Op de laatste dag van onze vakantie bezichtigden we het pittoreske stadje Thuin. Zittend op een bankje aan het belfort met uitzicht over de vallei aten we onze broodjes op. Nadien maakten we een lange wandeling langs allerlei kunstwerken in de stad. Mensen die zeggen dat de hangende tuinen van Thuin niet bezienswaardig zijn, hebben de panoramische uitzichten langs de wandelroute nooit gezien. Als klap op de vuurpijl lesten we aan de ruïnes van de abdij van Aulne onze dorst met een lekker abdijbier, de perfecte feestdronk en prosit op mijn verjaardag.
  Vermoedelijk werd de doorsnee holbewoner niet zo oud als ik nu ben. Het is niet te geloven hoe de mens is geëvolueerd. Met mijn brein is dat nauwelijks te bevatten, hoewel het heel wat abstracte gedachten aankan. Stel je eens voor dat de ontwikkelingsgeschiedenis van de aardkorst en van de processen die zich erin afspeelden heel andere geologische formaties had gevormd. Zonder grotten zouden er geen gepaste schuilplaatsen zijn geweest en zou zich een andere levensvorm tot de top van de voedselpiramide hebben gewerkt. Ik ben er zeker van dat ook die homo manieren had gevonden om zich verder te ontwikkelen, zo ver dat hij zich in de ruimte waagt om gelijksoortigen op te zoeken. Net zoals wij. Grrr.

2014 Nachtmerrie in Carcassonne

Tijdens de veertien dagen dat mijn vriendin en ik op vakantie in het buitenland gaan, probeer ik zoveel mogelijk ervaringen op te doen: mentale, fysische en emotionele. Onze meningen botsen nogal eens thuis. In een mooi vakantiehuis in Caunes-Minervois hebben we de proef op de som genomen en ik moet zeggen dat we er sterk uitgekomen zijn.
  Het weer was er supergoed: elke dag rond de dertig graden. Een zacht windje bracht verkoeling. Nu ligt Caunes-Minervois op een zuidelijke heuvelrug van de Montagne Noire. De kleine bergketen houdt de wolken tegen en dankt zijn naam aan de beboste donkere noorderkant. De bomen krijgen immers veel regenwater vanwege de clash van noordelijke donderwolken en zuiderse lucht. De aambeeldwolken achter de heuvels waren een gegeerd foto-object. Wij houden van de natuur en staan in verwondering voor allerlei hemelfenomenen. We kunnen uren turen naar de ondergaande zon die de wolken rozig kleurt, of de opkomende vollemaan die net boven de horizon zo groot lijkt dat we ons op een andere planeet wanen. Ontzag voor de ruimte is een goed ding en mijn trouwe huisgenote steunt me in die reusachtige zaak. We houden altijd een wedstrijdje van wie nu de beste foto van hetzelfde onderwerp maakt. Elk doet het op zijn eigen manier. Zij neemt de foto ter plekke en het duurt een hele tijd eer de omstandigheden naar haar zin zijn. Ik daarentegen schiet plaatjes à volonté en voltooi de foto achteraf op mijn computer thuis.
  Elke dag bracht de motorhome ons naar een bezienswaardigheid in de Minervois, een wijnstreek die volgens het internet de moeite waard is. Toch moet je oppassen met wat ze je allemaal aanprijzen. Het komt voor dat sites nog jaren actief staan terwijl de attracties niet meer bestaan. Wij hadden geluk, nochtans zijn wij van mening dat het internet de werkelijkheid verbloemt. Zo is het Canal du midi niet zo indrukwekkend. Het regenwater komt van de Montagne Noire gedreven en slibt in het kanaal aan. Het heeft daardoor een bruingroene kleur die je doet denken aan een serieuze verontreiniging.

Urbi et Orbi door plaatselijke paus vanuit de abdij van Caunes-Minervois

Ons bezoek aan de abdij van Caunes-Minervois loste wel onze verwachtingen in. Toen we het kerkgedeelte vanuit de ondergrondse gang binnenkwamen, benam het interieur ons even de adem. Minder indruk maakten de kolossale marmeren kunstwerken die her en der in het dorp zijn geplaatst. Het was een hele zoektocht om de groeves te vinden waar ze het roze marmer ontginnen dat heel wat beroemde plekken in de wereld opsiert. Het zicht op de kastelen van Lastours was dan weer wel geweldig mooi.
  Mijn vriendin houdt echter meer van marktjes dan van kasteelruïnes. Het kon dus niet uitblijven dat we op marktdag naar Carcassonne trokken. Helaas vond ze daar niet de souvenirs die ze voor haar familie zocht. Wat laat begrepen we dat de souvenirwinkels zich niet in het nieuwe stadsgedeelte bevinden maar in de oude ommuurde stad. Als we even de vele toeristen wegdachten, konden we er ons onderdompelen in de sfeer van weleer. De uitzichten waren grandioos en het fototoestel klikte erop los.
  Terwijl ik in een winkel wachtte om een souvenir te betalen besloot mijn trouwe huisgenote de aanpalende winkel te verkennen. Toen ik buitenkwam, was ze nergens meer te bespeuren. Ik had haar kunnen bellen, maar zij had haar gsm in het vakantiehuis laten liggen. In paniek rende ik door de smalle straten naar de hoofdingang, maar daar was ze ook niet. Aan de motorhome op het parkeerterrein was geen spoor van haar te bekennen. Bij de informatiestand vroeg ik een plattegrond en ging de straten systematisch af, maar ik voelde me meer een kind dat zijn ouders kwijt was. Het was een pak van mijn hart toen ik haar in het gedeelte van de stad dat we nog niet bezocht hadden plots in mijn richting zag komen. De boosheid verloor het van de vreugde. Ik toonde haar de toegangspoort en enkele dagen later hebben we Carcassonne een tweede bezoek gebracht. In het avondlicht zag niet alleen de oude stad er fotogenieker uit, ook zij straalde en ik beloofde haar dat ik haar op onze route door de tijd als een gids zou voorgaan. Tegelijkertijd zal ik haar ook lijdzaam blijven volgen, want zij is mijn levenslicht.

2013 Zij kust mij

Zoals ik voorspeld heb was de zomer in een wip voorbij. Zo vluchtig als seks. Juli was heet en op sommige augustusdagen kon het kwik aardig pieken. De nachten waren allemaal zweterig en de ochtend braakte elke dag humeurige mensen uit waardoor huiselijk geweld en verkeersagressie hoogtij vierden.
  De dagelijkse sleur achter zich laten, dat was de opzet van onze vakantie. Helaas konden we niet zomaar weggaan, want we moesten ook nog inpakken en reizen. Tussen het thuisadres en de vakantiebestemming lagen veel struikrovers in hinderlaag om ons met allerlei ongemakken te overvallen. De Tomtom droeg zijn steentje bij, helaas raakte hij regelmatig de kluts kwijt door wegwerkzaamheden en files. Mijn vriendin vroeg zich af hoe het kwam dat het verkeer zich zonder aanwijsbare reden vast reed. Ze wilde niet begrijpen dat het harmonica-effect te wijten was aan de verzadiging van de autosnelweg. Toen we eenmaal op ons einddoel waren aangekomen, konden we beginnen met vakantie vieren. We waren al blij dat we gemakkelijk een parkeerplaats vonden, maar die was niet gratis. Dat we naar de winkel moesten, deed ons even aan de sleur van thuis denken.
  Voor de Belgen is de kust een interessant reisdoel, hoewel het weer er weleens kan tegenvallen. Als kind heb ik met mijn ouders in Oostende verbleven, als puber in Nieuwpoort en als 23-jarige in Zon & zee te Westende. Vele jaren heb ik de kust links laten liggen, tot mijn vriendin me in 2006 het aangename Blankenberge toonde. Vuurwerk was à volonté te vinden in Knokke-Heist tijdens het internationaal vuurwerkfestival. We bezochten het vijf jaar op rij. Dit jaar huurden we een appartement in Koksijde. Helaas vergaten we dat Knokke-Heist aan de andere kant van de kust ligt. We zagen van het vuurwerk af, want daar konden wij zelf wel voor zorgen.

De tierende mens

Het brede zandstrand van Koksijde trok ons aan. Het lekkerst voelde ik me in mijn vel toen ik in een gemakkelijke stoel op het strand zat te schrijven terwijl zij een dikke turf las. Zon, strand en zee. Het is cliché, maar het was leuk om te zien hoe mensen de dingen deden die ze meenden te moeten doen. Ze bekenden kleur en zonnebaadden naar hartelust omdat een teint aantrekkelijk maakt. Toch zag ik hier en daar een rode kreeft die geen rekening had gehouden met de steeds slinkende ozonlaag die schadelijk UV-licht tegenhoudt. Met mijn kale hoofd is een zonnecrème met factor 30 een must, maar ik droeg voor de gelegenheid een pet en een jasje met lange mouwen zodat ik me helemaal niet moest insmeren. Toch raad ik ouders aan hun kroost te brainwashen wat betreft het insmeren tegen verbranding, zoals ze hen ook leren het zand uit hun spullen te kloppen vooraleer het appartement binnen te gaan.
  Er waren nog veel meer bezigheden die ons aan de Belgische kust van de werkelijke zin van het leven konden afleiden. Wij wandelden. Anderen deden dat in familieverband of alleen met de hond, bouwden zandkastelen, speelden met vliegers, en hier of daar schrokken zwemmers niet terug voor het ijskoude zeewater. Ouders lieten hun kinderen op de dijk rond rijden in go-karts, met trappers of elektrisch voor diegenen die het sportieve aspect van de vakantie niet belangrijk vonden. Rijkere mensen waagden zich op zee in hun eigen zeilboot of gehuurde motorboot. Waaghalzen verkozen parasailing met of zonder motor. Voor iedereen waren er ijsjes en drankjes te koop die de hitte tijdelijk konden verdrijven.
  's Anderdaags zag de dag er weer heel anders uit. Donkere wolkenpartijen troepten samen boven de zee en drukten zware regenwolken het binnenland in. Onze bezigheden verplaatsten zich van het strand naar de dijk, waar lunaparken gouden tijden beleefden. De winkeliers wreven zich in hun handen, want de kassa rinkelde. Casino's lieten de roulettes doldraaien en euro's rolden binnen. Tropische zwemparadijzen raakten overvol. Lelijk of niet, we paradeerden in onze fraaiste badkleding mee. Sommigen pakten uit met hun nietszeggende tattoo's.
  Wat bezielt ons om de wereld in te stappen op onze eigen aparte manier? We zoeken verfrissing en kicks die de adrenaline in onze bloedbanen doen stromen als een wildwaterbaan. Alles wijst erop dat we op vakantie het verstand op nul zetten en de zwaartekracht zijn onzichtbare werk laten doen. Alles valt, ook het doek over de Belgische zomer. Leve de nazomer in september.

2012 School en ander werk

Op vakantie in Saint-Ambroix, aan de rand van de Cevennes in Frankrijk, uitkijkend over een adembenemend en magnifiek landschap, liggend op een zetel die iets zachter had mogen zijn, aan een zwembad dat gevuld is met verkoelend water waarin ik regelmatig een frisse duik neem, in het gezelschap van mijn trouwe huisgenote die zich afvraagt of het wel goed is om zo lang in de zon te liggen bij een temperatuur die volgens mij naar de 30 graden klimt, leef ik nu, tijdens het schrijven van deze tekst, met tegenzin toe naar de dag dat ik weer aan de slag moet.
  Mijn collega's zijn al van januari bezig met hun vakantieplannen, en als het dan zover is, duurt de zomer amper acht weken. Om te vermijden dat de vakantie in het water valt, zoekt menigeen de zon op. Je kunt hen geen ongelijk geven, want ervaring wijst uit dat de Belgische zomer niets is om naar huis te schrijven. Ik heb geen kinderen en kan dus gerust in september op reis gaan; dat is zelfs goedkoper. Na het bezoeken van een aantal middeleeuwse dorpjes die vrij doods overkwamen, snak ik naar wat meer animo, maar het is te heet om er op uit te trekken en ik geniet ten top van de rust aan het zwembad, mijmerend over de zin van het reizen. Wij voelen ons goed in ons vel. Als we niet met een vliegenmepper achter de wespen aan zitten, spelen we adam en eva in het paradijs feilloos na. Het leven gaat ook op vakantie onherroepelijk door, weliswaar een leven zoals een god in Frankrijk.
  De schoolgaande jeugd ligt nog niet wakker van een baan. Dat hoeft ook nog niet, want hun ouders zijn er om te plannen en zich zorgen te maken over hun toekomst. In de supermarkten zie je gegarandeerd rond 15 augustus de slogan "Terug naar school" opduiken. Jaar na jaar komt hij terug. Thuis, en ook hier in Frankrijk, zitten de leerlingen weer in de banken in een poging meer wetenschap te vergaren en wijsheid op te stapelen. Helaas zijn de scholen enkele weken te vroeg open gegaan. De natuurkundige zomer eindigt pas op 21 september en nu kan ik als laat op het jaar reizende vakantieganger niet meer van de zomermanifestaties genieten. Mijn vriendin had heel erg graag nog wat avondmarktjes afgeschuimd.

Razende Cro-magnon valt Belgische toerist aan

Terwijl de schoolplichtigen netjes in de rij staan, aandachtig de les volgen en popelend wachten tot de bel van vier of halfvier gaat, trek ik nog een baantje of vijf in mijn privé-zwembad met in 't zog mijn trouwe huisgenote die eindelijk monokini durft te gaan omdat de sluiting van haar bovenstukje is afgebroken. Samen lezen we elk een goed boek dat al een jaar op stapel lag om gelezen te worden, en geregeld onderbreken we onze leessessies om elkaar een goed-gemutstkusje te geven. Om af te koelen leggen we een kaartje onder het afdakje en maak ik haar het hof in de veronderstelling dat mijn versierkunst op de late avond vruchten zal afwerpen. Voor als er de volgende dagen eindelijk wat wolkjes aan het firmament zullen verschijnen, beloven wij onszelf nog iets bij te leren over de Franse cultuur door een vervallen château, een chique restaurant of een opmerkelijke rotsformatie te bezoeken.
  Jongeren die besluiten naar de hogere school te gaan om wat meer van hun leven te maken, hebben nog wat respijt en vatten hun studies ten laatste eind september of begin oktober aan. Dat zal ook het bange moment zijn waarop ik terug naar mijn werk zal moeten. Ik heb mijn baan altijd gezien als naar-school-gaan. Alleen spijbelen kan niet meer, of ik moet me ziek melden. En mijn baas is geen leraar. Hij mag proberen mijn werk in goede banen te leiden, maar uiteindelijk doe ik toch wat ik wil, ook al is de bezieling eruit. Bij elke face2face (evaluatie dus) hoor ik hem aan, met een laissez-faire laissez vivre-glimlach rond mijn mond, als hij zegt: alles kan beter, maar ik weet het zeker: alles komt terug.
  Maar eerst terug naar huis. Het zal pijn doen om afscheid te nemen van het mooie vakantiehuis met zijn prachtige uitzicht. Met de Fransen heb ik weinig contact, buiten de norse cassières in de intermarché en de carrefour, dus hen zal ik niet missen. Ik kan ook leven zonder het zwembad en het mooie weer, al is het altijd aangenaam om de zon op je huid te voelen. En wat mij het dierbaarste is, neem ik weer mee naar huis: de vrouw van mijn dromen en mijn muze in één.
  Zoals de Franse bakkersvrouw in het dorpje me elke dag vraagt wat ik nog meer wil dan de deux croissants pure beurre et deux pains au chocolat zou je me kunnen vragen: avec ceci? En mijn antwoord zal dan zijn: Och, nog een maand of elf vakantie, daar kan ik wel mee leven.

Terug naar boven